Jednostki oświetlenia

Podstawową wielkością w technice oświetleniowej jest strumień świetlny F(Φ). Strumień świetlny jest miarą mocy promieniowania świetlnego. Jest to ilość energii świetlnej wypromieniowanej przez źródło światła w jednostce czasu. Jednostką strumienia świetlnego jest lumen (lm). Jeden lumen jest to strumień świetlny wypromieniowany w kącie przestrzennym równym jednemu radianowi ze źródła światła równego jednej kandeli. Natomiast kandela jest podstawową jednostką światłości w układzie SI. Kandela zwana jest popularnie „świecą”. Światłość to stosunek strumienia świetlnego do kąta przestrzennego, w którym ten strumień promieniuje.

Kąt przestrzenny (bryłowy) jest to miara rozwartości stożka, będącego wycinkiem kuli (rysunek).

Pełny kąt przestrzenny, a więc kąt wyznaczony przez kulę, wynosi 4π steradianów (4π sr). W technice oświetleniowej stosuje się jeszcze wielkość zwaną natężeniem oświetlenia E, będącą stosunkiem strumienia świetlnego do powierzchni, na którą ten strumień pada

Jednostką natężenia oświetlenia jest luks (lx), zwany dawniej jasnością. Jeden luks jest to oświetlenie, jakie daje strumień świetlny jednego lumena na powierzchni równej 1 m².