W budynkach zasilanych bezpośrednio ze stacji transformatorowych znajdujących się na terenie tych budynków, jako złącza mogą być wykorzystane pola rozdzielnic nn stacji.
Podstawowymi elementami instalacji elektrycznych są:
— przewody i kable elektryczne,
— rozdzielnice,
— sprzęt i osprzęt elektroinstalacyjny.
W budynkach stosowane są trzy sposoby układania instalacji elektrycznych: pod tynkiem, w tynku i na tynku.
Instalacje pod tynkiem układane są w rurach elektroinstalacyjnych. Rury te umieszczane są w odpowiednich bruzdach wykonanych w ścianach i w stropach — w przypadku budynków wznoszonych metodami tradycyjnymi lub zatapiane w elementach konstrukcyjnych budynku — w przypadku budynków wykonywanych z plyl prefabrykowanych lub wznoszonych w technologii monolitycznej.
Instalacje w tynku są wykonywane z wykorzystaniem przewodów wielożyłowych płaskich (wtynkowych) i przykrywanych tynkiem, który jest elementem mocującym przewody oraz stanowi ich osłonę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Grubość warstwy tynku pokrywającej przewody powinna wynosić co najmniej 5 mm. Instalacje wtynkowe stosowane są tylko w pomieszczeniach suchych.
Przewody w instalacjach na tynku mogą być układane w rurach lub listwach elektroinstalacyjnych bądź bez żadnej osłony. Bez osłony układane na tynku są tylko przewody w pomieszczeniach, w których nie występuje zagrożenie uszkodzeń mechanicznych. Instalacje na tynku wykonywane są głównie w pomieszczeniach, w których względy estetyki nie odgrywają roli.
Żyły przewodów stosowanych w instalacjach elektrycznych w budynkach, o przekroju do 10 mm2 powinny być miedziane. Wszystkie obwody powinny mieć przewód ochronny PE oddzielny od przewodu neutralnego N (układ sieci TN-S). Obwody odbiorcze powinny być zabezpieczone wyłącznikami instalacyjnymi nadmiarowymi. Jako ochronę przeciwporażeniową należy stosować samoczynne wyłączenie za pomocą zabezpieczeń przetężeniowych lub wyłączników różnicowoprądowych.