Obciążenia instalacji elektrycznych w budynkach mieszkalnych można ustalić na podstawie zasad opracowanych przez COBR „Elektromontaż” lub na podstawie zasad przedstawionych w N SEP-E002.
Zgodnie z metodą COOBR „Elektromontaż” moc zapotrzebowaną przez jedno mieszkanie można określić z wzoru
PM = P1 + MP2
przy czym: P1 — moc odbiornika o największym poborze zainstalowanego w mieszkaniu,
P2 — moc zapotrzebowana przypadająca na jedną osobę,
M — liczba osób, dla których zaprojektowano mieszkanie.
Jako moc odbiornika o największym poborze P1, należy przyjmować:
— w przypadku mieszkań w budynkach wyposażonych w instalację gazową — moc pralki automatycznej
P1 = 2 – 3,5 kW
— w przypadku mieszkań w budynkach bez instalacji gazowej — moc kuchenki elektrycznej z piekarnikiem
P1 = 7 – 10 kW
Moc przypadająca na jedną osobę w mieszkaniu
P2 = 1 kW
Przy obliczaniu obciążeń wewnętrznych linii zasilających (wlz) w budynkach mieszkalnych należy zsumować wyznaczone w podany sposób moce wszystkich mieszkań zasilanych z danej wewnętrznej linii zasilającej, a otrzymaną wartość pomnożyć przez współczynnik jednoczesności odpowiedni dla liczby mieszkań zasilanych z tej wlz.
Współczynnik jednoczesności uwzględnia zarówno częściowe wykorzystanie mocy odbiorników, jak i korzystanie z odbiorników w lokalach mieszkalnych w różnym czasie. Wartości współczynnika jednoczesności, w zależności od liczby mieszkań przyłączonych do wewnętrznej linii zasilającej, oddzielnie dla przypadku zasilania mieszkań jednofazowego i trójfazowego zestawiono w tablicy.
Moc zapotrzebowaną przez jedno mieszkanie wg N SEP-E002 należy przyjmować jako równą:
— dla mieszkań bez centralnego zaopatrzenia w ciepłą wodę
Sm1 = 30 kV · A
— dla mieszkań z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę
Sm2 = 12,5 kV · A
W przypadku instalacji modernizowanych w budynkach wyposażonych w instalację gazową jako moc zapotrzebowaną przez jedno mieszkanie można przyjąć:
Sm3 = 7 kV · A
Wartości współczynnika jednoczesności do wyznaczania szczytowych obciążeń wewnętrznych linii zasilających w budynkach wielorodzinnych.
Ze względu na dominujący udział w mocy obliczeniowej odbiorników grzejnych, współczynnik mocy w instalacjach w budynkach mieszkalnych jest bliski jedności. Dlatego zapotrzebowana moc pozorna jest praktycznie równa mocy czynnej.
Przy projektowaniu linii zasilających pomieszczenia niemieszkalne, należy każdorazowo przeprowadzić szczegółową analizę przewidywanego obciążenia. Moc zapotrzebowaną do celów oświetleniowych określa się z obliczeń oświetlenia, natomiast moc zapotrzebowaną do innych celów — ustala zleceniodawca.
Tablica. Współczynnik jednoczesności do wyznaczania mocy obliczeniowej budynków mieszkalnych.
| Liczba
mieszkań |
Wartości współczynników jednoczesności w budynkach | ||
| bez centralnego zaopatrzenia w ciepłą wodę | z centralnym zaopatrzeniem w ciepłą wodę | z instalacją gazową, w których wykonywana jest modernizacja instalacji elektrycznych | |
| 1 | 1,0 | 1,0 | 1,0 |
| 2 | 0,733 | 0,880 | 0,929 |
| 3 | 0,61 1 | 0,747 | 0,810 |
| 4 | 0,533 | 0,660 | 0,714 |
| 5 | 0,480 | 0,592 | 0,657 |
| 6 | 0,444 | 0,547 | 0,595 |
| 7 | 0,409 | 0,503 | 0,571 |
| 8 | 0,379 | 0,470 | 0,536 |
| 9 | 0,359 | 0,436 | 0,508 |
| 10 | 0,337 | 0,408 | 0,486 |
| 12 | 0,306 | 0,367 | 0,452 |
| 14 | 0,276 | 0,337 | 0,418 |
| 16 | 0,256 | 0,310 | 0,393 |
| 18 | 0,237 | 0,293 | 0,373 |
| 20 | 0,222 | 0,276 | 0,357 |
| 25 | 0,192 | 0,237 | 0,314 |
| 30 | 0,170 | 0,213 | 0,290 |
| 35 | 0,152 | 0,192 | 0,265 |
| 40 | 0,138 | 0,174 | 0,250 |
| 45 | 0,126 | 0,162 | 0,235 |
| 50 | 0,1 17 | 0,150 | 0,220 |
| 60 | 0,102 | 0,132 | 0,195 |
| 70 | 0,090 | 0,1 17 | 0,176 |
| 80 | 0,081 | 0,104 | 0,161 |
| 90 | 0,074 | 0,094 | 0,148 |
| 100 | 0,068 | 0,086 | 0,137 |
Wypadkowe obciążenie odbiorów administracyjnych w budynkach mieszkalnych w praktyce określa się następująco:
— obciążenie odbiorów oświetleniowych klatek schodowych przyjmuje się równe sumie mocy zainstalowanych źródeł światła,
— obciążenie odbiorów oświetleniowych piwnic przyjmuje się równe 0,6 sumy mocy zainstalowanych źródeł światła,
— obciążenie dźwigów w przypadku większej liczby niż jeden przyjmuje się równe 0,8 sumy mocy zainstalowanych silników,
— obciążenie innych odbiorów siłowych ustala się w sposób szczegółowy, biorąc pod uwagę charakter tych odbiorów.
Przy ustalaniu obciążenia złącza budynku mieszkalnego należy zsumować obciążenie wszystkich mieszkań zasilanych z danego złącza, a otrzymaną wartość pomnożyć przez współczynnik jednoczesności odpowiadający liczbie mieszkań zasilanych z tego złącza. Do tak otrzymanego obciążenia należy dodać obciążenie przewidziane dla odbiorników w pomieszczeniach administracyjnych, handlowych i usługowych i innych zasilanych z tego samego złącza.